Nigdy wcześniej

Pośród wszystkich odcieni

jesteś ty.

Nazywasz się

tęsknię i

szkoda, że cię tu nie ma.

A przebarwione liście

wystukują rytmicznie

czas do kolejnego zazielenienia,

kolejnych żniw, 

kolejnych potliwych nocy.

Późnym śniadaniem

zjadamy się wzrokiem.

Bez pytań o wieczór,

śmierć

i nasz koniec.

Przecież to nas nie dotyczy,

przecież teraz i łaknę jest 

mocne.

Mocne, jak nigdy wcześniej.

tik tok

wiele spojrzeń przypomina patrzenia wcześniejsze

wiele uczuć też już było

w czwartym kwartale roku

sprawdzam, czy mogę patrząc

zobaczyć

a myśląc

zrozumieć

we wczesnych godzinach zmroku

zanurzony w porażce dnia

czekam, aż wygra noc

a kolejny dzień znowu 

przyniesie

opatrzone i przeżyte.

A serce wybija rytm

do którego pewnego dnia zostanie nagrana

najpiękniejsza solówka życia.

Czekam.

Po tym jak zobaczyliśmy się ostatni raz

Pragnę podkreślić, że

nie kochałem.

Dlatego wszystko jest dobrze.

Bardzo dobrze.

Rubikon #2

podaję sobie przystawki

najbardziej ostateczne

i zmuszające do zakończenia

wszystkiego kim jestem.

Kto nie zna mnie lepiej niż ja sam?

Kto nie umie mnie skrzywdzić bardziej niż ja sam?

Kto mnie bardziej nienawidzi niż

Wszystko się skończyło i nie będzie nic dalej

wszystko przegapiłem

ze wszystkim się spóźniłem

leżę w mieszkaniu i zastanawiam się

gdzie jestem

bo na pewno nie tu.

Proszę, tylko nie tu.

Wszędzie, tylko nie tu.

Dławię się kolejnym kęsem,

proszę, tylko nie tu.

Nie zadzwonię, nie napiszę

bo nikt mi tak nie pomoże

jak ja sam tu.

si

gdziekolwiek spojrzę

nie mogę dołączyć reszty zmysłów

do obrazu.

Omiatam siebie wzrokiem,

a wrażenia przepływają

opływają

i rozpływają się

a ja gdzieś pośród nich.

wszystko w tych samych barwach

zaciągniętych powiek