twoje myśli
wraz z moimi wspomnieniami
krzyżują się
splatają
spowijają moje ciało
jak babie lato
wodne nici
lekkie muśnięcia pod prysznicem
delikatne potarcia skóry
wszystko z tęsknoty za Tobą
wszystko z pamięcią Twoich ust
na moim ciele
wszystko by znowu zatracić się w nas
wszystko
bo my
Pośród wszystkich odcieni
jesteś ty.
Nazywasz się
tęsknię i
szkoda, że cię tu nie ma.
A przebarwione liście
wystukują rytmicznie
czas do kolejnego zazielenienia,
kolejnych żniw,
kolejnych potliwych nocy.
Późnym śniadaniem
zjadamy się wzrokiem.
Bez pytań o wieczór,
śmierć
i nasz koniec.
Przecież to nas nie dotyczy,
przecież teraz i łaknę jest
mocne.
Mocne, jak nigdy wcześniej.
Pragnę podkreślić, że
nie kochałem.
Dlatego wszystko jest dobrze.
Bardzo dobrze.
podaję sobie przystawki
najbardziej ostateczne
i zmuszające do zakończenia
wszystkiego kim jestem.
Kto nie zna mnie lepiej niż ja sam?
Kto nie umie mnie skrzywdzić bardziej niż ja sam?
Kto mnie bardziej nienawidzi niż
Wszystko się skończyło i nie będzie nic dalej
wszystko przegapiłem
ze wszystkim się spóźniłem
leżę w mieszkaniu i zastanawiam się
gdzie jestem
bo na pewno nie tu.
Proszę, tylko nie tu.
Wszędzie, tylko nie tu.
Dławię się kolejnym kęsem,
proszę, tylko nie tu.
Nie zadzwonię, nie napiszę
bo nikt mi tak nie pomoże
jak ja sam tu.
gdziekolwiek spojrzę
nie mogę dołączyć reszty zmysłów
do obrazu.
Omiatam siebie wzrokiem,
a wrażenia przepływają
opływają
i rozpływają się
a ja gdzieś pośród nich.
wszystko w tych samych barwach
zaciągniętych powiek
z miłości do świata
ramiona kolejny raz okrążają równik
najszczerszą iskrą podpalam wulkany
tylko ja marznę
kochając dalej
bo na tym polega szczerość
tego uczucia
niestety (?)
