ofiszjal stejtment

przepraszam, za wszystko co się tu pojawiło, postaram się już nie popełnić tego błędu.

don't read further.

Przecena część druga // english version soon

 Otworzywszy oczy okazało się, że nie mam portfela. Ani rozładowanej komórki. Ani okularów z logiem na literkę „r” i prestiżem przez kolosalne „p”. Ubrania akurat nie zniknęły, może byłem nieco bardziej rozchełstany niż się spodziewałem, ale szybko odświeżyłem się zapinając guziki i usuwając wystającą gazetę. Oburącz zaczesałem włosy do tyłu, mając w pamięci sycylijskich przystojniaków , ale wiedziałem, że bez smaru to już nie to samo. Przeciągnąłem się, strzyknęły kości i rozejrzałem się po okolicy.

Jestem w jakimś pokoju, nawet czystym. Białe ściany, czysta pościel, kilka plakatów na ścianach, więc co najwyżej areszt domowy przebiegł mi przez głowę, z tych najczarniejszych scenariuszy. Jedno okno, chyba na wschód, bo słoneczko kończyło powoli zaglądać mi przez szybę. Podszedłem do niego, zdecydowanym ruchem otwarłem na oścież i wpuściłem hałas do środka. Samochody przesuwały się leniwie, razem z ludźmi po obu stronach drogi. Byli ubrani raczej po europejsku, jeśli w ogóle można tak nazwać modę, czy sposób ubioru. Może to Warszawa, do której jechałem, może po prostu nawaliłem się z poznanymi w pociągu dżentelmenami, a z dworca odebrał mnie ktoś, mimo że z nikim się nie umawiałem, albo taksówkarz zawiózł moje pijane truchło do taniego hotelu, jako dobry uczynek, a moje gadżety zostawił w recepcji. Spodobała mi się ta opcja, była dosyć optymistyczna i nie stawiała mnie w żadnej złej sytuacji, a przecież po estetyce miejsca raczej w takowej nie powinienem się znajdować. Na szafce koło łóżka znalazłem złożony w kostkę ręcznik wraz z żelo-szamponem, więc postanowiłem wziąć prysznic, zanim rozwikłam zagadkę o co w ogóle chodzi. Były dwie pary drzwi i pierwsze które otworzyłem okazały się tymi do łazienki. Zielone kafelki, nieco mdłe, ale przecież nie będę się boczyć. Wodę szybko wyregulowałem, żeby była według moich upodobań i wskoczyłem na szybkie myju – myju, używając do tego zostawionych przedmiotów.

Po wyjściu spod prysznica brakowało mi nieco umycia zębów, ale bez zbędnego narzekania ubrałem się i postanowiłem skorzystać z drugich drzwi, żeby w końcu zmierzyć się z pytaniem „o co kaman”? Ręcznik rozwiesiłem na kaloryferze i szybko znalazłem się przed bramką numer dwa i z lekko drżącymi rękoma nacisnąłem klamkę. Ku mojemu zdziwieniu nie były zamurowane, a prowadziły jedynie na korytarz, który był wyściełany nieco już wysłużoną czerwoną wykładziną. Po lewej stronie zakończony był przeszkloną ścianą, więc skręciłem w prawo, szukając schodów prowadzących do mojej wyimaginowanej portierni. Szedłem powoli korytarzem, starając się zrobić jak najmniej hałasu. Mijałem reprodukcję różnych obrazów, chyba impresjonistów – nie jestem pewien, bo słabo znam historię sztuki, w antyramach. Przybiłem piątkę mojemu odbiciu w jednym z nich i od razu poczułem się lepiej, przyspieszyłem kroku i szybko znalazłem stopnie które miały mnie zaprowadzić do poziomu zero, parteru. Obok była winda, ale nie chciałem nadużywać gościny przez niepotrzebne zużycie prądu, więc zbiegłem mając serce w przełyku.

Okazało się, że po dwóch piętrach natknąłem się na wyjście z budynku i recepcję po prawej. Ładna, z mahoniowym blatem na wysokości koło metra pięćdziesiąt, kontrastująca ze srebrną podstawą podtrzymującą ową ladę. W tle drewniane wnęki, z poprzypisywanymi numerami pokoi. Zanim zdążyłem rozejrzeć się lepiej po okolicy, zauważyłem dwóch z moich pociągowych towarzyszy. Pili kawę, tak przynajmniej wywnioskowałem po czerni płynu znajdującego się w ich filiżankach, i jak tylko zobaczyli mnie, dochodzącego do blatu, zerwali się energicznie ze swoich miejsc i z ogromnym uśmiechem an ustach, podeszli do mnie.

• No wreszcie się obudziła śpiąca królewna – powiedział ten, który w przedziale drażnił mnie zajączkami puszczanymi z czubka głowy.
• Co, nieźle wczoraj porządziliśmy – zagaił ten przystylizowany – Kawki ? Piwka? Po tym co wczoraj odwalałeś w pociągu mogę wnioskować, że raczej chcesz klinować, bo za jakiś czas główka nie da ci spokoju.
• Gdzie my w ogóle jesteśmy? - zapytałem wprost.
• No, jak kto gdzie, ptaszku ? U nas jesteś, w naszym pięknym kraju, a jak mam być bardziej precyzyjny, to w stolycy. Jak oprowadzimy cię po starówce, od razu przestaniesz się obnosić tą waszą Warszawą – odparł pierwszy, nie przestając pokazywać mi uzębienia.
• Posłuchaj, nie martw się dokumentami i resztą, wzięliśmy je, bo generalnie, jakbyś zobaczył, że je masz, miałbyś niepotrzebny problem – kontynuował ten od stylisty.
• No dobra, powiedzmy, że rozumiem, ale poproszę moje rzeczy z powrotem – odpowiedziałem, z lekkim imperatywem w głosie.
• Już się tak nie denerwuj, ptaszku. Wszystko jest pod kontrolą. Jesteś naszym gościem – nadal nie odpuszczał ten świetlisty. Poszedł do lodówki znajdującej się za ladą, wyjął butelkowane piwko i me je wręczył.
• No nie bocz się tak, klinuj i jedziesz, dzisiaj ostry sightseeing przed tobą, nienawidzimy tu maruderów.

W sumie głowa powoli zaczęła pulsować, więc złapałem alkohol i jednym łykiem opróżniłem połowę. Obróciłem butelkę, żeby chociaż po etykietce zorientować się gdzie jestem, ale nie przypominała żadnej znanej mi marki. Spojrzałem po towarzyszach i kiedy szmery w głowie ucichły, zapytałem:

• To gdzie ja w końcu jestem?
• U nas, ptaszku. Masz miesiąc wakacji, tak jak się domagałeś w pociągu, i my, jako gospodarze, postaramy się, żebyś miał jak najlepsze wspomnienia z podróży.

//english translation soon//

Przecena część pierwsza // overpayment part one

   Pamiętnik. Dziennik. Żurnal z podróży. Zapiski z historii, jaką przeżyłem w czasie prostej podróży pociągiem relacji Kraków – Warszawa. Właściwie, chcę żeby czytając ten wpis widziano mnie, jako starca, z siwą brodą. W bujanym fotelu, fajką w ustach przed rozpalonym kominkiem w chatce gdzieś wysoko w górach. Albo nie, lepiej, szczęśliwego brodacza dożywającego swoich dni gdzieś na plaży czy na szczycie urwiska, kamiennej ściany, ciągnącej się aż od wybrzeża do jego tarasu, gdzie ślęczy nad starymi zapiskami i śmieje się przepisując głupoty, jakie pisał.

   Ale w tej historii jadę liniami tanimi kolejowymi polskimi. A w wagonie, wiadomo, miejsca ponumerowane, z urzędu po sześć w każdym przedziale - na szczęście zapłaciłem wcześniej, więc tyle dobrego, że nie musiałem być na korytarzu. Albo właśnie nie dobrze, bo na korytarzu nikt nie zaczepia, co najwyżej żeby przejść do toalety, czy wyjścia, ale po co w ogóle mówię o oczywistościach, każdy odbył taką podróż, żeby zrozumieć o czym mówię. Albo i nie.

   W każdym razie, owe trzy godziny osiemnaście minut siedziałem na zakupionej wcześniej miejscówce, rozmyślając. Śpieszyłem się bardzo, czy w ogóle o tym zapomniałem i nie wziąłem ze sobą ani gazety, ani książki. Bateria w telefonie padła, innej elektroniki brak. Więc patrzyłem się tępo w szybę, patrząc, jak zmienia się krajobraz, bez poczucia czasu, jedynie ze świadomością, że droga nie powinna zająć więcej niż było w rozkładzie. Było lato, więc nie spodziewałem się opóźnień, ale, wiadomo, wypadki się zdarzają. Pamiętam jakieś drzewa, polany, sarny, dziki i pola, żółte i ciężkie od zboża, czekającego na nadchodzące sianokosy. Stacji nie miało być wiele, dlatego tak żałuje owego stojącego miejsca na korytarzu. W każdym razie koło Miechowa, był jakiś ból egzystencjalny i rozważania nad bogiem i resztą metafizycznych cudów. Przy następnym postoju na stacji miałem więcej szczęścia, bo przystanek nazywał się Włoszczowa i łatwo odpłynąłem rozważaniami do polski prawicowej, narodowej. Do rządu religii, partii i piętnowania każdej odmienności. Do kadencji, w czasie której były budowane pomniki i wręczane medale, do kadencji, gdzie rotowały stołki w wysokich urzędach państwowych na rzecz tych prawych, według panującej partii.

   Naturalnie bardzo szybko w myślach wykrzyczałem moje deklaracje polityczne, wraz z tymi dotyczącymi wartości społecznych. Toczyłem walkę, patrząc w oczy mnie siedzącemu na tym samym miejscu, ale gdzieś tam w odbiciu. Mierzyłem się z nim, licząc, że on mrugnie pierwszy. Robiłem to bardzo intensywnie, długo, jednak ku mojemu zdziwieniu nie wygrałem. Byłem tak bardzo skupiony na tym konflikcie, krew wrzała mi w żyłach, zagłuszając nawet rytmiczne stukanie, że nie zauważyłem, jak do mojego, dotychczas pustego, przedziału wsiadła grupka mężczyzn i dopiero, kiedy poddałem się opadłszy z sił, nie mogąc dalej kontynuować owego konfliktu, uświadomiłem to sobie.

   Machali biletami z podwójnym blankietem, więc raczej mieli gdzieś wykupione miejsca, nie umiem powiedzieć, czy na pewno w tym przedziale, ale do końca drogi nikt nie upomniał się o swoje siedzenia, więc żadna różnica.

• Nie pamiętam kiedy właściwie zaczęliśmy – powiedział zbyt głośno ten siedzący koło mnie, ciemnowłosy, nieogolony. Miał dziwny akcent, ale dało się wszystko zrozumieć.
• No chyba całe życie, co chłopaki – zawtórował drugi, siedzący koło drzwi, z nie mniejszym zarostem i nieco rzadszymi włosami. Światło odbijało się od zaczątku gniazda, rażąc mnie refleksami. Nadal patrzyłem w pędzące drzewa za oknem, udając, ze spojrzenia i słowa moich kompanów do mnie nie docierają
• A ten to co? - zapytał ten pierwszy wskazując na mnie, gdy rechoty pozostałych na tyle przycichły, że mógł dalej kontynuować, widocznie trwającą od jakiegoś czasu, dysputę.
• Jakiś ułomny, albo pretensjonalny – zabłyszczał zaczynającą się łysiną ten spod drzwi.
• Po prostu jełop, cep, frajer debil. Debil, słyszysz, kretyn, ty psie. - rzucił ni stąd ni z owąd trzeci, ostatni, z brodą nieco przestylizowaną, ale czupryną nie mniej bujną niż pozostali. Z każdym wyrazem był bliżej i bliżej mnie, tak że nie mogłem dłużej ignorować wesołej kompanii. Chciałem spławić ich rozmową o pogodzie, ale przy ich szampańskim nastroju stwierdziłem, że może to być za słaby temat na panującą tu atmosferę, nie dająca się przeciąć niczym poza prostą kosą, pewnie pod żebra.
• Panowie to daleko jadą? – zaryzykowałem, dając im miejsce do popisu, zarówno statusu, pochodzenia, jak i pozostałych pięknych wyznaczników.
• Słyszeliście go chłopaki? Czy my jedziemy daleko – zripostował momentalnie pierwszy, wydaje się przywódca, po czym wybuchli wspólnym, miarowym, rytmicznym śmiechem.
• Ta, bo co – brylował dalej ten promienny z wyczuwalną groźbą czy innym instynktem w głosie.
• No, po akcencie mogę zauważyć, że nie Polacy. - odpowiedziałem, nie wiedząc, że podtrzymuje dalej rozmowę.
• Co, obcych się nie lubi? Wielki pan polaczek. Ledwo jest u siebie i już zaczyna rządzić i pozycjonować. - nie odpuszczał ten z promykiem we włosach.
• Generalnie przesiadamy się jeszcze kilka razy, jesteśmy z bardzo daleka – odparł nad wyraz dyplomatycznie ten dbający o wygląd bardziej niż pozostali.
• To długa droga przed panami – odparłem spokojnie i wróciłem do konkursu na mrugnięcia z twarzą z szyby.
• Chcesz, to możesz z nami jechać – zaproponował z podejrzanym uśmiechem ten trzeci i wręczając mi kubek, z którego pili wszyscy.

Wziąłem łyka i tyle pamiętam z tego wieczora.

   

In english:

   Diary. Official. Newsreel of the trip. Notes from a story, which I experienced during a straight train connection Cracow – Warsaw. Actually, while reading this post, I want to be seen as an old man, with a grey beard. In a rocking chair, with a pipe in his mouth, in front of a fireplace in a cottage somewhere high in the mountains. Or no, in other way - as a happy, bearded man, living his days on a beach or somewhere on the top of a cliff, a hight coast, stretching all the way from the edge to the terrace, where he is poring over old writings and laughs stupidity prescribing what he wrote.

   But in this story I'm traveling with TLK train. And in the railroad car, as you know, places are numbered ex officio, six in each compartment – fortunately, I paid for ticket before, so at least that's good, that I did not have to be in the hall all the way. Or maybe not good, because no one bothers you while standing in the corridor, at most, only to go to the toilet, or to get off. But I don't know, why I'm talking about obvious stuff, everyone had made such a journey to understand what I mean. Or hadn't made.

   Anyway, those three hours eighteen minutes I've been sitting on a earlier purchased place, musing.I was in a hurry, or I just totally forgot about it, and I didn't take neither book nor newspaper to sweeten the trip. The battery of the phone fall down and I haven't taken any other electronics with me. So I looked blankly in the pane, watching how the landscape changes. Without sense of time, only with the awareness, that the road should not fill more than it is supposed to. It was summer, so I wasn't expecting any delays, but as all know, accidents happen. I recoil some trees, meadows, deers, a boar and fields, yellow and heavy with grain, waiting for next mowing. There weren't supposed to be many stations and that's why I am moaning about the standing space in the hallway. In any case, somewhere around Miechów stop, there has been some existential pain and deliberations about God and the rest of metaphysical wonders. At the next stop I was more lucky, because it was Włoszczowa and I swam easily away with deliberations about Polish right-wing, the national one. The government of one religion, one right party and way of thinking. The cadency of the office, during which monuments were built and medals given. The cadency of office, where stools rotated in high state offices for the prwaych ones, according to the ruling party's policy.

   Of course very quickly in thoughts I shouted my policy statements out, along with the ones concerning social values. I fought a fight, by looking in my reflection's eyes. With the other me, sitting on the same place, but somewhere in the mirror. I coped with him, hoping he will blink first. I did it very intensively and for a long time, however, much to my surprise, I didn't win.

   I was focusing so much on this conflict, blood boiled in my veins, drawning out from a rhythmical pinking, so that I had overlooked a group of men coming in. Only when I gave up, being too exhausted, and not able to continue further that conflict, I made myself aware of their appearance.

They wielded the tickets with a double form, and I didn't care if the remaining seats were theirs, but until the end of the journey nobody demanded them so I proclaimed them theirs.

• I don't remember when we actually started – said, a little bit too loud, the one sitting by me, dark-haired, unshaven. He had a strange accent, but it was possible to understand everything.
• Yeah probably since birth, ya' boys - added the second, sitting by the door, with the facial, not smaller than the previous one. The light hitting from the edge of his bald patch, offended me with the reflected sun. Still I looked into rushing trees behind the window, pretending, that the looks and the words of my mates aren't reaching me
• And what's with this one? - asked the first one, calling me on, when the croaks remained subdued enough, so he could continue the debate further.
• Some imperfect, or pretentious – replied as one of the voices of this chorus.
• Simply thickhead, flail, sucker moron. Moron, you can hear, moron, you dog. - popped up from nowhere the third, the last one, with the little bit stylised beard and the hair not worse than the other's. With every word, he was closer and closer to me, in such a way that I could not longer ignore the cheerful company. I wanted to fob them off with conversations about the weather, but with their swinging mood I stated that it might be a too weak theme to the prevailing atmosphere here.
• Men, how far are you going? - I took a risk with this question because it was to big of a chance that they will show their status, origin, and other social interactions.
• You could hear him, boys? He asks us, whether we are going far - retorted immediately the first; the leader gave himself away and exploded with shared, rhythmical laughter.
• yeah, why do ya ask - shone further the radiant one with the perceptible threat or other instinct in the voice.
• Yeah, from the accent I can notice, that you are not Poles. - I answered, not knowing that I keep the conversation going further.
• What, aren't strangers liked? Great man Polack.He is barely at home and he is already starting to rule and set the hierachy. - replied immediately the one with the ray in the hair.
• We have to change vehicle several times for we are from a faraway place. - replied very diplomatically the one caring about his appearance more than the others.
• It is a long way before, men - I replied calmly and I came back to the blinking competition with the face from the pane.
• If you want it, you can go with us- offered with a suspicious smile the third one and gave me a mug, from which everyone drank.

I took a sip and that's the last thing that I remember from this evening.

industrjal dizajn

//wzór przemysłowy//

nie przychodzi mi do głowy

żadne rozwiązanie

łamigłówki przywiązania.

budząc się, łapiemy się śniadania

i żeby umywszy 

wpasowujemy się we wcześniej wyprasowane odzienie

i właśnie to mienie

daje nam pozycje

wyjściową

żeby cieszyć się do wieczora sytuacją przez innych stworzoną

z ramami/konturami/kolejnymi porcjami

podziału między <<nimi>>

a <<nami>>

wracam i macam.//

Bone - r

Widziałem najpiękniejsza kobietę świata;
penis zarządził: "nie ma bata",
a batem właśnie miałem ją ukarać
za Boga, żądze, zwrot <<posiadać>>.
||
Nabrzmiałem wraz z nim i taniec Dionizosa zacząłem.
Mój trud nagrodzony - w pościeli mam żonę
z piersiami, łagodnością i pokrowcem na ostrą szpadę -
kość zdobyta, idę dalej,
chuja kładę.